Op weg naar Istanbul

2012

Tot nu toe is de reis zeer voorspoedig verlopen, maar zondag jl. gebeurde er iets waar je als ruiter toch altijd een beetje bang voor bent, dat er iets met je paard gebeurd, en jawel hoor…Jan zakte door de brug.

Zoals gezegd de route was netjes gepland op de GPS. Het eerste stukje zat overigens vol met nog uit te zoeken onderdeeltjes onder andere doodlopende paden waarbij je dan zelf de aansluiting zoekt naar het volgende pad. Het was moeizaam, we kwamen in een groot weiland terecht dat aan een bos grensde. We liepen helemaal langs de bosrand om een opening te vinden. Eindelijk na een half uur speuren vonden we er een, nou ja opening, het leek erop. We gingen erin en kwamen al snel in een drassig, moerassig stukje land uit. Jan&Karel hadden er weinig trek in, terug dan maar en een nieuwe opening zoeken. Gevonden. Kwamen we daar bij een rivier uit. Verdomme wat nu want onze paarden hebben doorgaans weinig trek in natte voeten. Dus dralen en ronddwalen langs het snelstromende water. En dan….ja en bruggetje. Controleren of het stevig is. Het zag er goed uit, houten brug, belegd met dakleer. Ik erop, voelen en besluiten er met Jan overheen te gaan. De eerste schreden gingen goed. Jan loopt achter me aan. Dan krak en nog een krak en nog een. Ik kijk om en zie Jan tussen hemel en aarde verdwijnen. Zijn hele achterlijf hangt over de brug en hij blijft met zijn voorbenen over de rand hangen, het zadel klemt tegen de reling, ik heb de teugels nog stevig vast. Jan probeert omhoog te komen, maar zonder resultaat. Hij slaakt een paar flinke doodskreten uit. Het hart bonkt in m’n keel. Ik blijf de teugels vasthouden en probeer de regeling  weg te schoppen. Dat lukt en Jan valt naar het 2 meter dieper gelegen stromende water en gaat kopje onder. Hij komt op z’n zij terecht, blijft even liggen en krabbelt dan overeind. De teugels heb ik losgelaten. Jan staat rechtop en kijkt beduusd om zich heen. Ik spring van de brug op de oever van de rivier en roep Jan. Die begint langzaam met de stroom mee te lopen. Om de bocht, zo’n 50 meter verderop komt hij naar me toe. Ik sta tot aan m’n kuiten in het water en Jan legt zijn hoofd op mijn schouders. Ik hoor hem denken……”zou er misschien ook voor mij een andere ruiter zijn die mij fatsoenlijk naar Istanbul kan brengen”. We kruipen samen op de kant. Ik start meteen de controle van Jan’s fysieke gestel. Ik schrik me rot. Aan drie benen zitten flinke schaafwonden waar het vel verdwenen is. Met al dat water wordt bloed al snel een grote hoeveelheid. Ik kijk nog eens goed en besef dat het wel erg lijkt, maar waarschijnlijk valt de schade mee. Even een stukje lopen. Jan trilt nog steeds en maakt enige stappen naar voren. Ook dat ziet er goed uit. We besluiten terug te lopen naar de vertrekplaats. Alles zeiknat en vol water. Connie bleef er gelukkig tijdens het gebeuren en de reddingsactie heel rustig onder en Karel maakte van de gelegenheid gebruik een flinke hoeveel gras naar binnen te slaan. Na een uurtje lopen waren we terug op locatie. Piet en Loes waren er gelukkig  nog. We hebben Jan afgezadeld, de zadeltassen verlost van een grote hoeveelheid water en alles te drogen gelegd. We logeerden die nacht bij een dierenarts Sandra Köbel. Zij kon ons geruststellen. Oppervlakkige wonden die goed te verzorgen zouden zijn. Jan werd geënt, de wonden met antibioticazalf behandeld en  twee rechterbenen gezwachteld. Sandra schreef twee dagen rust voor. Nu staan we in Wegscheid, daar zijn we met Jan&Karel in de paardenwagen, heengereden.  De paarden hebben gisteren en vandaag rust. Zo meteen ga ik de wonden behandelen met de meegekregen zalf en verband. Morgen bekijken we of Jan weer op pad kan. Ik hoop maar dat deze traumatische ervaring weinig of geen consequenties heeft voor het vervolg van Op weg naar Istanbul.  Sandra wilde geen rekening uitschrijven waarvoor heel hartelijk bedankt.

de verlaten 'brug'

Gehavende Jan en bezorgde Loes