Op weg naar Istanbul

2012

Tja, nadat Chris mij voor was met zijn verhaal kan ik er niet veel anders aan toevoegen dan kort mijn eigen beleving.

Twee weken met de karavaan mee betekent 2 weken vertoeven in een diverse paardenwereld. Als liefhebster is dat voor mij natuurlijk kaasje: we waren op sjieke rijverenigingen, op western ranches, op eenvoudige boerenhoven, tussen dure hanoverianen, western paarden, pony’s met of zonder staart en af en toe een ezel. Iedere dag was weer een verassing. Meestal een zeer hartelijke ontvangst, een enkele keer: “daar zijn de stallen, daar kun je de caravan neerzetten, daar is de stroom, daar de plee, en houdoe”. Maar alles was even leuk.

De dagen verlopen voor chauffeur en z’n maatje ongeveer volgens vaste rituelen: ’s ochtends na ‘t ontbijt de paarden opzadelen, eventueel een pers interview (door noud), fotosessie met de gastheer/vrouw, ruiters uitzwaaien, caravan opruimen en rijklaar maken, door een prachtig landschap naar het volgende adres rijden, de boel weer opbouwen, boodschappen doen en op zoek naar een adres voor de volgende dag. En dan weer een fotosessie als de ruiters terugkomen, paarden afzadelen en verzorgen, en dan regelmatig met de gastgevers mee eten. Hartstikke leuk.

Je begrijpt dat we in 2 weken wel 500 foto’s hebben gemaakt: Noud op, naast, onder, tussen, en bijna in de paarden, en dan ook nog wat andere kiekjes.

Afijn, het was een prima tijd, blij dat ik erbij was.  Noud, senks en zorg dat je heel aankomt. Doei