Op weg naar Istanbul

2012

Ik heb er een paar dagen van moeten bijkomen, eerlijk gezegd.

Vanaf Herborn (Hessen) op 21 april tot Ursensollen (Beieren) op 5 mei was ik samen met Pietje en ‘onze Renée’ ( de eerste week; zie haar verhaal op deze site) en de 2e week met Lotte Willems (zie haar verhaal) deel van Nouds vijf maanden durende feestje.

Het was onvergetelijk. Steekwoorden: prachtig landschap, veel zon, paardenwereld, afwisselend, enerverend, spannend, gezellig.
Toen Noud jaren geleden over dit plan begon en zelfs vroeg of ik niet mee wilde rijden, heb ik gezegd dat ik het een absurd plan vond. Iemand die nog nooit op de rug van een paard had gezeten en dan zo’n enorme tocht wilde gaan maken? En waarom in godsnaam? Wat zoek je dan eigenlijk….?

Afijn, iedereen die hem kent weet natuurlijk dat dergelijke vragen weinig indruk maken en hem zeker niet van de wijs brengen. En toen puntje bij paaltje kwam en de plannen hun definitieve vorm hadden gekregen, heb ik natuurlijk gezegd dat ik ook deel van het circus zou zijn, zonder me precies voor te kunnen stellen hoe het zou worden.Wel, ik weet het nu en ik zou het niet gemist willen hebben.

Twee weken als chauffeur/begeleider ( zelf paardrijden bleek niet te doen, omdat het aan- en afkoppelen toch de nodige kracht vereist en dus voor Pietje en Renee teveel gevraagd was) door een prachtig en steeds meer zonovergoten landschap dat ik helemaal niet kende. Want hoewel best veel in Zuid-Duitsland vanwege wandelen en skiën, was ik maar zelden in Hessen.

De Hessenaren staan blijkbaar bekend om hun wat stuurse uitstraling. Nou, daar hebben we weinig van gemerkt. Alleen het eerste contact was wat gereserveerd. Daarna lieen ze het vuur uit hun sloffen voor je en houden niet op te vertellen dat ze het een gek, maar prachtig plan vinden: “Mann soll ja seinen Lebenstraum erfüllen”, zei menigeen. Soms met een beetje weemoed, zo leek het.
Hoe verder we kwamen, hoe enthousiaster de begroeting. Dat komt zeker door de van nature gastvrije Beieren, maar waarschijnlijk ook omdat we inmiddels toch al zo’n vijf-, zeshonder km onderweg waren. En dat vond men iets om bewondering voor te hebben en het hele plan echt serieus te nemen!!!

Zonnige, glooiende heuvels dus, waar we, nadat de paarden tussen 9-10 uur ’s ochtends vertrokken waren, op ons dooie gemak doorheen reden, op weg naar de volgende halteplaats. Met de auto vaak tussen 25 en 50 km rijden , afhankelijk van hoe de bergen en dalen lopen. Smalle weggetjes met veel ‘Frostschäden’ waar je vaak maar 30-40 km kon rijden. Een grote vrachtwagen als tegenligger noopte zeker in het begin tot zeer voorzichtig rijden. Geleidelijk wist je steeds beter dat het wel zou gaan.

En dan die paardenwereld! Ondanks dat we zelf ook paarden hebben had ik nooit zo’n idee van de diversiteit die er onder het paardenvolk is. De sjieke fokker van springpaarden (zie ook Renée’s verhaal) die Alwin Schockemöhle goed kent en er zaken mee doet. De eenvoudige boer op zijn wat vervallen boerderij, maar wel met een hele staldeur vol 1e prijsschildjes voor zijn ‘Hannoveraner Stuten’ en ook voor zijn ‘Ochsen’ overigens. De plaatselijke ‘Reitvereine’ met hun grote accommodaties (enorme hallen, grote buitenterreinen, luxe boxen). De gezellige Western-ranches (namen: Easthawk Ranch, Desert Hill Ranch, Train Valley Ranch), die zich als halve cowboys voordoen met hun laarzen, jeans, veel roken en drinken en zich graag een beetje afzetten tegen de in hun ogen kakkineuze rijverenigingen. Gevraagd naar de oorsprong van de namen van de ‘ranches’ legt Chef Reinhold uit dat het in het Wilde Westen gebruik was je ranch te noemen naar het eerste wat je opviel , als je besloot je in dat gebied te vestigen. Die naam zou geluk brengen.
En tenslotte de kleine “Pferdehof’, waar een vader/moeder en dochter wat paardjes hebben, in de zomer meerdaagse trektochten organiseren en rijles geven aan de plaatselijke kinderen. Vader of moeder moet erbij werken, want ze doen het voornamelijk om het plezier en zeker niet om het geld. Desondanks hoeven we vaak niets of heel weinig te betalen voor ons verblijf. Ze zijn enorm vereerd dat die ‘Zwei Wanderreiter nach Istanbul’ hun boerderijtje als verblijfplaats hebben gekozen.

Regelmatig dus lokale pers bij het ontbijt. Met soms mannetjes die veel liever over zichzelf vertellen dan vragen aan Noud stellen of mannetjes die zeggen dat ze nu snel naar huis moeten want hun vrouw heeft de auto nodig of mannetjes die nog snel een roddel kwijt willen over de vrouw des huizes van ons onderkomen. Gelukkig voor ons staat Noud ze als een geroutineerde BN’er (inmiddels ook BD’er = Bekende Duitser) te woord.

Al met al was je toch de hele dag wel zo’n beetje bezig: 7 uur – half 8 opstaan, douchen (voor zover aanwezig), ontbijt, paarden halen, poetsen en mee opzadelen, de ruiters uitgeleide doen, alles opbreken, aankoppelen, reizen, opbouwen, inkopen doen. Af en toe een kleine wandeling door een mooi dorp of stadje. Maar al gauw weer aan het werk om een verblijfplaats voor de volgende dag te vinden. Een trage internetverbinding, soms erg verspreid liggende ‘Wanderreitstationen’, de afstandsbeperking die het rijden met paarden met zich meebrengt en de gedurige onbereikbaarheid van veel Duitsers overdag (pas na zessen nemen ze de telefoon op) maakten het op veel dagen weer spannend of we iets zouden vinden. Maar uiteindelijk vonden we altijd wat en dan was het tijd voor een borrel, een biertje, Noud de kok, lekker eten dus. Vaak pas om 9 of 10 uur alles opgeruimd. Noud en zijn ‘Mitreiter’ moeten dan nog een GPS-route maken. Wij zogenaamd lezen op bed, maar al gauw vielen de ogen dicht door de hele dag buiten bezig zijn, het mooie weer, soms het tikken van wat regen op het dak .

Mijmerend over een Duits gezegde dat we tegen kwamen, vielen we al gauw in slaap:
‘Das Glück der Erde ist auf dem Rücken der Pferde’..

Lotte, je was een leuke metgezel, die zich ‘gemakkelijk aanpaste aan drie ehh.. senioren. Niet te veel gekke dingen tegen je vriendinnen vertellen over ons, hè? Ik wens Noud en alle anderen veel ‘Lotte’s’ toe als ruiter en medecaravanbewoner.

Noudje, bedankt voor 2 mooie weken en heel, heel veel succes en plezier bij het vervolg. Zoals ik bij het afscheid zei: Jongen, het is nog een heel eind! Maar als alle weken zo prettig verlopen als die van ons, ben je 27 augustus om 13.40 uur vast in Istanbul!

Chris