Op weg naar Istanbul

2012

Paardrijbroeken, bergschoenen, petje, grote oude truien, dikke sokken, ik was haastig aan het pakken voor een dikke week meerijden met Noud. Ik vroeg me weer af waarom ik altijd na 0.00 inpak.
De volgende morgen reden we naar Herborn voor de wisseling van de wachten Hans, Jaap en Michel. Toen Noud en Michel aan kwamen rijden zag ik twee doorgewinterde ruiters: waxjassen tot op de enkels, leren hoeden tegen de regen en allerlei zadeltassen waar eten, drinken, paardenvoer, halsters, EHBO, reflectorhesjes en meer in op werd geborgen. Ik had heel veel zin om zelf zo op het paard te zitten en 9 dagen lang nagenoeg alleen maar buiten te zijn.

Het vertrek zondagochtend duurde aanzienlijk langer dan de dagen erna. Je moet even leren waaraan je allemaal moet denken en hoe Noud en de paarden het vertrekritueel gewend zijn. Toen we op weg waren moest ik Karel nog even overtuigen van het feit dat hij veel vrijer en beter kan lopen als hij voorop gaat. Vervolgens heb ik Karel de rest van de dag geleerd dat links inhalen heel gebruikelijk is, tot dan toe wilde hij om onduidelijke redenen alleen via Jan’s rechterflank.. Na de pauze liep hij zelfs een paar keer per ongeluk links voorbij Jan! Karel is zo’n paard waarvan je meteen voelt dat je volledig op hem kan vertrouwen en op dag 1 baalde ik al een beetje van het feit dat ik maar één week mee zou gaan. Ik heb besloten dat ik ooit ook een lange rit te paard ga maken, maar dan misschien naar een iets makkelijkere bestemming

De dagen erop vulden zich met allerlei bezigheden en heel veel verschillende mensen, zwaaiende kinderen, boerderijen, rijverenigingen, stallingen, dichte bossen, tunnels en bruggen over rivieren, snel- en spoorwegen, glooiende velden, loofbossen, vogels, beekjes en veel heuvels. Volop genieten van alles en iedereen. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel Duits heb gesproken in een week. Helaas werd het daar niet veel beter van, maar dat terzijde..

Er zijn een paar mensen en plekken die veel indruk maakten:

Allereerst de springpaardenman wiens familie al generaties lang in Hannoveranen handelde. Toen Chris en ik ‘s ochtends een uur eerder dan afgesproken op zijn privéstal aankwamen leek hij niets van ons te moeten weten. We hadden een smid nodig en moesten daarom de volgende dag eigenlijk maar een rustdag nemen. Toen we voorzichtig polsten of hij misschien een smit kende die ons kon helpen, zagen we ineens een totaal ander persoon: iemand die graag regelt, verdwaalde Nederlanders zoals ons helpt en prachtige verhalen heeft over de springpaardenwereld van toen en nu (inclusief 60 jaar oud beeldmateriaal)
De smid was geregeld, hij bracht ons naar zijn lokale computertechneut die ons weer met het wereldwijde web verbond en nam ons mee naar een fantastische pastabar in Giessen.
Vervolgens regelde hij een onderkomen voor ons voor de dag erna, nam ons mee voor drankjes en dessert naar het meest chique restaurant waar ik ooit ben geweest en kwam nadat we ‘s ochtends gedag hadden gezegd, voor de gezelligheid nog een biertje drinken in de caravan op onze volgende bestemming.

De dag erna kwamen op een boerenbedrijf aan de rand van een klein dorpje in de heuvels. Het bedrijf was van een boer en boerin van rond de zeventig voor wie het geluk hen een beetje in de steek heeft gelaten de afgelopen jaren. Zij heeft kanker en hij verloor zijn onderbeen door een paard. Ze woonden daar met hun dochter, kleindochter, enkele ossen en zo’n 10 paarden en pony’s waaronder ook weer verschillende Hannoveranen. Ze waren ontzettend aardig en lieten ons gebruik maken van hun douche, wat een groot goed is in zo’n week. Een douche is zelden zo fijn als wanneer je er al een paar dagen geen hebt gehad..
Je zag dat de boer er moeite mee had het boerenbedrijf draaiende te houden. Volgens de boer zorgden de engelen nu voor het bedrijf, evenals zijn dochters.. Ik hoop dat het geluk binnenkort weer aan hun zijde is.

De laatste dag was het plotseling 30 graden. We hadden en lange dag voor de boeg die met zulk weer en flink stijgen en dalen nog een stuk intenser werd. We lieten de paarden uit ieder beekje, fonteintje of waterbak drinken maar voor onszelf was er iets minder mogelijk wat betreft het vullen van onze flesjes. Na een wederom een prachtige rit kwamen we na 10.5 uur enigszins uitgedroogd aan bij een geweldige, open stalling bovenop de heuvels. Het uitzicht was minstens net zo mooi en wijds. De paardjes konden de hele nacht grazen en wij zaten naast hen bij een groot vuur met de nodige pilsjes. Een betere laatste avond van zo’n week is er niet.

Ik vond het vreemd om weer naar huis te gaan na zo’n weekje en zag er niet heel erg naar uit. Het is zo lekker om de hele dag bij die paarden te hangen en altijd buiten te zijn, zeker nu.
Zoals Noud ook al noemde, is het heel bijzonder om de lentegroei iedere dag zo mee te maken. Het grootste deel van de dag hoor je niets dan vogels, en we zagen volgens mij bijna iedere dag reeën. In het begin van de week keken we nog door de loofbossen heen, maar tegen het einde hadden de meeste bomen nagenoeg hun volledige bladerdek. En alles is lichtgroen, lentegroen.
En de dorpjes waar je doorheen komt.. Dat is in 300 jaar niets veranderd. Daar hebben ze in de jaren vijftig, zestig, zeventig hooguit een wenkbrauw opgetrokken en zijn daarna weer gewoon verder gegaan met de dingen die ze altijd deden: tuintjes aanharken, uit het raam hangen, beetje kijken, hun auto wassen, een biertje drinken, nog meer tuinkabouters en windmolentjes in hun tuin plaatsen en de stoep vegen. Dat is het wel zo’n beetje geloof ik.
Misschien dat men bij hoge uitzondering op zaterdag wel eens een pakje sigaretten uit de lokale sigarettenautomaat haalt. Deze sigarettenautomaat hangt altijd buiten op een centrale plek in het dorp en is voor iedereen toegankelijk. Maar dan moet je wel een verdomd speciale zaterdagavond hebben.

Eenmaal thuis mis ik Kareltje wel een beetje en denk iedere dag aan waar ze nu zitten en wat voor een mensen ze ontmoeten..
Niet gedacht dat je in het Zuid-Duitsland zo’n memorabele week kunt hebben..

Oh nog wat tips voor de mensen die nog gaan:
- De week was verdeeld in 2 kampen: Noud en ik aan de ene kant (schoenen te allen tijde uit in de caravan want ‘smerig’ en ‘staat op elkaars tenen’) en Pietje en Chris (soms schoenen uit, maar meestal aan want ‘anders is het teveel gedoe’ of ‘mijn voeten zijn koud’)
De oplossing is slippers / instapsloffen!
- ik heb 2 tekenbeten opgelopen, dus hou er rekening mee met kleding en check jezelf dagelijks.. Noud heeft een tekenpen bij.
- oordoppen voor de lichte slapers. Het is toch een soort klankkast, zo’n caravan..

Noudje bedankt, heel veel succes en plezier en veel liefs aan de paardjes!